Battling Nelson

Battling Nelson

Oscar Mattheus Nielsen

Pseudonim	The Durable Dane
Data i miejsce urodzenia	5 czerwca 1882 Kopenhaga
Data i miejsce śmierci	7 lutego 1954 Chicago
Obywatelstwo	Dania
Wzrost	171 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	lekka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	134
Zwycięstwa	59
Przez nokauty	40
Porażki	19
Remisy	22

Battling Nelson (właśc. Oscar Mattheus Nielsen, ur. 5 czerwca 1882 w Kopenhadze, zm. 7 lutego 1954 w Chicago^[1]) – duński bokser, zawodowy mistrz świata kategorii lekkiej.

Jako bokser był znany ze swojej nieustępliwości i odporności na ciosy. Dysponował też bardzo mocnym ciosem. Jego ulubionym uderzeniem był hak bity w okolice wątroby przeciwnika^[2].

Urodził się w Kopenhadze, ale jako dziecko wyemigrował z rodzicami do Stanów Zjednoczonych i wychował się w Chicago. Pierwszą walkę zawodową stoczył w 1896. W 1904 pokonał m.in. Aurelio Herrerę^[3] i Young Corbetta II^[4], a 20 grudnia tego roku zmierzył się w San Francisco z Jimmym Brittem o tytuł „białego” mistrza świata wagi lekkiej (mistrzem był czarnoskóry Joe Gans). Britt wygrał po 20 rundach na punkty^[5]. W 1905 Nelson ponownie pokonał Young Corbetta II, stoczył walkę no decision z Abe Attellem, a po dwóch kolejnych walkach znokautował Jimmy'ego Britta w 18. rundzie 9 września 1905 w Colma i odebrał mu mistrzostwo białej rasy w wadze lekkiej^[6]. W marcu następnego roku stoczył walkę no decision z Terrym McGovernem.

3 września 1906 w Goldfield w Nevadzie Nelson zmierzył się o tytuł uniwersalnego mistrza świata z Joe Gansem. Promotorem tego pojedynku był Tex Rickard. Gans dominował w walce, mając dwukrotnie Nelsona na deskach. W 33. rundzie Gans złamał prawą rękę, ale kontynuował pojedynek. Nelson nie widział na lewe oko i obficie krwawił, gdy w 42. rundzie celowo uderzył Gansa poniżej pasa i został zdyskwalifikowany. Był to najdłuższy pojedynek o tytuł mistrza świata w historii walk według Queensberry Rules^[2][7][8].

Nelson stracił tytuł mistrza białej rasy 11 lipca 1907 po porażce na punkty z Brittem^[9], a w 1908, po stoczeniu czterech walk (w tym no decision z Brittem i remisie z Attellem) zmierzył się 4 lipca w Colma w rewanżowej walce z Gansem. Tym razem Nelson zwyciężył przez nokaut w 17. rundzie i został nowym mistrzem świata^[10]. Zwyciężył Gansa również w kolejnej walce 9 września tego roku, tym razem przez nokaut w 21. rundzie^[11]. W tym czasie Gans odczuwał już skutki gruźlicy, na którą zmarł w 1910.

W obronie tytułu Nelson w 1909 wygrał przez techniczny nokaut z Dickiem Hylandem w 23. rundzie^[12] i z Jackiem Cliffordem w 5. rundzie^[13]. 13 lipca tego roku w Los Angeles stoczył walkę no decision z Adem Wolgastem, która zdaniem prasy wygrał Wolgast. Ponieważ jednak pojedynek nie zakończył się przed czasem, tytuł zachował Nelson^[14]. Po pokonaniu Eddiego Langa w styczniu 1910 Nelson ponownie zmierzył się z Wolgastem 22 lutego tego roku w Richmond. Stawką był tytuł mistrza świata. Pojedynek został zakontraktowany na 45 rund. Początkowo Nelson przeważał, ale później wskutek ciosów Wolgasta coraz gorzej widział. W 40 rundzie sędzia wstrzymał walkę ogłaszając zwycięstwo Wolgasta^[2][15].

Nelson kontynuował karierę bokserską przez następne siedem lat. Wśród jego licznych walk można wymienić przegraną przez nokaut z Owenem Moranem w 1911 i walkę no decision z Adem Wolgastem w 1913, którą zdaniem prasy wygrał Wolgast. 17 kwietnia 1917 w Saint Louis Nelson spróbował odebrać Freddiemu Welshowi tytuł mistrza świata w wadze lekkiej w walce no decision, ale nie udało mu się pokonać czempiona przez czasem, Zdaniem prasy w tym pojedynku zdecydowanie przeważał Welsh^[16]. Była to ostatnia walka zawodowa Nelsona.

Później Nelsonowi się nie powodziło i zmarł w 1954 w biedzie. Został wybrany w 1992 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy^[17].